يک حرم دارد حسين ابن علی فوق جنان

پر کشد سمت حرم دلهای جمع عاشقان

برترين لذت خدا داند همين يک جمله است

يک شب جمعه حرم، با مهدي صاحب زمان

السّلام اي شهنشهِ عالم /السّلام اي دليل عشق و جنون

السّلام اي امير کربُبلا /من ز عشق شما شدم مجنون

السّلام اي کريم و ابنِ کريم /السّلام اي هميشه پابرجا

السّلام اي هميشه پاينده /من فدايت شوم گل زهرا

اي تمام هستي نوکر /شاه عرض و سما تويي ارباب

هر چه دارم ز لطف شماست /اي به شبهاي من رخت مهتاب

لطفتان هميشه و هر دم /شامل حال نوکر بود

گفتن ذکر يا حسينِ شهيد /باعث اشک های مادر بود

باز هم يک شب جمعه،باز هم ياد حرم

نوکري و اين فراقش به خدا ميچسبد

فاطمه راهي گودال شده، با مهدي

علتش ناله زهراست که دل ميلرزد

زندگيت بفروشي و شوي زائر عباس و حسين

لذتش بر همه اموال جهان مي ارزد

چند روزيست دلم نام تو را ميشنود ميلرزد

به گمانم سگتان را ،بين زوّار نوشتي ارباب

بار اول در تشرف ،شده ام همقدمِ خواهرتان

بي جهت نيست شدم مست و خراب و بيتاب

ذهن من صحنه ي گريه در حرم ميسازد

ياد سقا و علم،ناله ي طفلان و سراب

کاش در بين الحرمين،صورت مهدي بينم

اي وارث غربت ائمه ،تو مرا هم درياب

اين قدم هايي که مي آيد به سويت اربعين /کفر باشد گر بگويم بر پلي لرزان شود

آنقدر دارد ثواب و اجر اين راه و قدم /کز علو رفعتش يک محشري حيران شود

هر که آمد سمت اين شش گوشِ عشق /سر به سر ،کلّ وجودش،مملوْ از ايمان شود

کي توان جاي زيارت سمت ديگر روي کرد /در کجا بنوشته که ،هر مصحفي قرآن شود

من مقيم حضرتم تا رنگ و بوي آدمي گيرد وجود /چون نديدم غير کوي تو کسي انسان شود

حضرت ارباب،اي شاه کرامت، يا حسين /ميگذاري کلبتان هم در حرم مهمان شود

اي خداوندا تو فرمودي محبم بر محبين حسين /پس کَرم فرما و بُگذار اين دلم گريان شود

جان آن طفلي که در بينِ خرابه خاک شد /سخت باشد نوکري دور از حرم نالان شود

من اگر دور از تو باشم هم برايت جان دهم /خوش بُود اين جان فدايِ حضرت جانان شود

ورد لبهايم شده هر لحظه و هر دم حسين /چون به نام اعظمت هر مشکلي آسان شود

با توسل بر امير عالمينِ ،مهدي صاحبْ زمان /با ظهورش ظلمها برچيده و ويران شود

آب برگشته ولي اصغر ندارد خيمه ها

از غم طفل رباب پايان ندارد گريه ها

دلخوشي مادر اصغر فقط گهواره بود

مادرش نايي ندارد در ميان ناله ها

داغ اصغر يک طرف،داغ سردار حرم

گوش ها پاره شده اندر هجوم بي هوا

غيرت يک مرد مجروح و پريشان گشته است

حضرت سجاد اشک ميريزد براي بچه ها

عمه سادات گشته قد خميده،بي رمق

واي از آن دم که زده در پيشِ چشمش دست و پا

کاش اين اندوه و غم آنجا به پايان ميرسيد

تا نباشد آه و واويلا از اين شام بلا

ماتم عظمايِ ما اين گشته که مولايمان

بر مصيبت خون بريزد او به هر صبح و مسا

آن دم که نشد خرج عزاي تو حسين

عاقبت حسرت و اندوه برايم دارد

سر خود، صورت خود، در رهِ عشقش داديم

من خوشم حضرتِ دلدار هوايم دارد

خوشي ما شده اين روضه و اشک و هيئت

سگ اين خانه ام و ربط به وفايم دارد

خوشم از باده ي عباس علي،مستم مست

مادرش ام بنين برگ رضايم دارد

من اگر تابع دربست اباالفضل شوم

حتم دارم که خداوند رضايم دارد

به دو چشمان علي اکبر ليلا سوگند

خودِ الله دمت گرم به اين ذکر و ثنايم دارد

گر دم از چهره ي قاسم زنم و عبدالله

پدرِ با کرمش حال و هوايم دارد

تا ابد دم ز حسين ابن علي خواهم زد

مادرش خلد برين هديه برايم دارد

با ذکر فاطمه همه عالم اسير ماست

شکر خدا که حضرت حيدر امير ماست

ذکر مدام ما شده يا فاطمه مدد

اذن وصول آن به دو دستان مرتضاست

باب ورود ماه محرم يا فاطمه است

او باني محرّم و اين بزم روضه هاست

گر نام و يادي از پسر تشنه اش کني

جبران کند که مادر سلطان کربلاست

با احترام و عشق در روضه ها بيا

مادري دست به پهلو در کنار خيمه هاست

بعد ناله،بعد گريه کن دعا بهر ظهور

چون که مهدي منتقم بر خون کل اولياست

هر که را خواست خدا عزت و شوکت بدهد

بر درِ خانه ي تو عبد و زمين گيرش کرد

آنکه بودش به برِ حق، عزت و مرتبتي

زيرِ اين بيرقِ مشکيِ حسين، پيرش کرد

آنکه را خواست خدا نعمتِ افضل بدهد

از سر سفره ي عشقِ تو حسين سيرش کرد

هر که در عالم امکان شده مجنون حسين

اول از نام اباالفضل، نمک گيرش کرد

برترين منسب دنيايي ما نوکريت بود حسين

هر که آمد به درت بود گدا،نوکريت ميرش کرد

اين شور تو بوده که به ما شعور داده

بر قلب تمام سينه زنها هوس ظهور داده

عده اي از روي طعنه ببرند نام ز اينها

قطعا که ز شيطان شود اين قصور زاده

والله اگر شور قشنگ تو نباشد

هيهات که در دل بشود شعور زاده

اين چه سريست به جز شور تو ارباب

اربعين سمت حرم پاي پياده

هر کس که بُود در دل آن شور محرم

يعني که حسين بر دل او شعور داده

دلم هواي ضريح تو را به سر دارد

که جز شما ز دله  نوکرش خبر دارد

دعاي من شده امر ظهور و کرببلا

دعا کبوتر عشق است بال و پر دارد

مرا اسير خود و مجلس خودت کردي

فقط به نام شما زندگي ثمر دارد

ز آندمي که شدم من سيه به تن ز غمت

خوشم که حضرت زهرا به من نظر دارد

خوشا به حال دلي که شده مطيع شما

که دوري از رخ دلجويتان خطر دار دارد

فداي اين همه ايثار فداي عباست

کجاي اين دو جهان مثل اين قمر دارد

کسي که در پي کسب رضاي تو باشد

کجا ز عالم و هستي دگر خبر دارد

به دوري از حرمت صابرم امام غريب

که آخر اين شب هجران غم سحر دارد

گردش چشم حسين ديوانه را آدم کند

معني آدم شدن بر کوي تو ديوانگيست

مِهرِ لبريز ز چشمت مست مستم کرده است

اين چه عشقيست؟چه مهريست؟حضرت ارباب کيست؟

با نگاهت محو رويت گشته ام، کلبِ درت

راز اين برقِ نگاه حضرت ارباب چيست؟

يک نگاهت اي حسين،حرّ وزهير و جُون ساخت

مست و ديوانه شدند،ديوانه را تکليف نيست

گوشه ي چشمِ علمدارت تمام خلق را سلمان کند

که توان دارد بگويد، حضرت عباس کيست

گوشه چشم حسين اندوه عالم ميبرد

کاشفُ الکربِ الحسين، رخسار عباس عليست

اين حسين کيست که عالم هيچ، عباس ديوانه ي اوست

اين چه وادي عجيبي است که درش عاقل نيست

شايد اينطور  حق مطلب را ادايش کرده ايم

که خدا هم مست و شيداي حسين ابن عليست

دم افطار لب خشک و بهم چسبيده

و چه زيباست که اين دم ببري نام اباعبدالله

يک بي سر و پا شده چو من نوکرتان.

هيهات کسي بفهمد که چه قدر آقايي

. به به که چه بزم با صفايي داري

. علم و سنج و کتيبه، عطر ناب چايي.

عشق وآمال نبيان اولوالعزم فقط اين بوده .

که بيابند درون خيمه ات يک جايي

بُگذار که مردم پي هر کس بروند

من شدم کلب درت، تو پسر زهرايي

, تا آخر عمر از کرمت دم بزنم کم گفتم

که تو شاهنشه عالم ،پسر مولايي

ماند ه ام باز چرا كرببلايي نشدم / يا كه در شوق حرم باز هوايي نشدم

هر چه باشد به خدا محبتت را دارم / نكند نوكر خوب و سربراهي نشدم

كاروان حركت نكرده بوي گودال آمده / بوي آن شور و نواي يار و دلدار آمده

عشق بازي با حسين را از همين خواهر بگير / چون عزاي اولين خون ريز دلدارآمده

نامتان هست دليل خوشي ما ارباب / هر كه آمد سر كويت به خدا شد بي تاب

شب ميلاد شما هم حال گريه دارم / ياد آن مشك و علم،ناله ي بي حد رباب

دختر شاه نديدم كه به مخروبه نشيند / تا ياد بابا ميكند دشمن ببيند

من در تمام عمر خود درك نكردم / دختر كه بي بابا شود ظلمي ببيند

هر كه شد زائر اين بارگه و صحن و سرا

روح او از پيكر دنياييش گردد جدا

پيكرش باشد به پيش حضرت سلطانعلي

روح او را برده حضرت تا سراي كربلا

آندم كه دلم هواي دلبر دارد / شوق علم و كتيبه در سر دارد

با اينكه عزيزند تمام اين آل الله / سوز دل من نواي اصغر دارد

دلم دارد هواي روضه ها را

سرم دارد هواي كربلارا

ز بس من نوكريت دوست دارم

ببيني بر لبم شكر خدا را

اباعبدالله

علت رحمت حق بر من عاصي اين است / كه بُود بر لب من نام اباعبدالله

رحمت خاصه اش شامل آن كس شده است / كه بُود دردل او ياد اباعبدالله

بردن نام حسين مثل عسل شيرين است / پس چه ذكري است به از ذكر اباعبدالله

رحمت واسعه ات بر من بيچاره رسيد / كه شدم كلب سر كوي اباعبدالله

در امور مجلست، جاي من بي سر و پا هم واشد / كه اگر هست قدومي بُود از لطف اباعبدالله

فكر جنت ز سرم محو شود آندم كه / ميكنم هروله با ذكر اباعبدالله

وقت سينه زدنم ميكنم اين خلعت را / به فداي تن عريان اباعبدالله

شير پاك مادر و لقمه پاك پدرم بود شدم / ريزه خوار كرم خان اباعبدالله

بعد ازآن مستي با نام شما فهميدم / كه اگر جام و ميي هست فقط نام اباعبدالله

بردن نام حسين از پي نوشيدن آب / هست افضل ز نماز شب فرزند اباعبدالله

هركه دارد به سرش كسب رضاي الله / كه رهي نيست به جز راه اباعبدالله

هر كه شد با ادب و صاحب غيرت به خدا / همه باشد كرم و لطف علمدار اباعبدالله

هر كه ديده حرمت بند دلش پاره شده / در دلش گفته چه آقاست اباعبدالله

نكند بر عمل خود تو تكبر بكني / كه فقط مهدي زهراست عزادار اباعبدالله

بر در آن شاه چون عباس حيدر شد غلام / كفر باشد همچو مايي بازگويد اين كلام

آنكه گفتش حضرت ارباب جانم به فدات / جز همان يك بار ،بنشسته نفرموده سلام

اي كه طعنه ميزني بر كلبي اين آستان / بشو از من در تمام عمر خود،اين يك كلام

كلب اين درگه شدن دارد بسي هم افتخار / من سگ كوي حسين ابن عليم والسلام

نوکری درگهت با آبرویم کرده است

عشقتان اي حضرت مهدي نکويم کرده است

گرچه من گاه گاهي در عمل دور از توام :اما

گريه بر جدت حسين زير و رويم کرده است